
“In onze Westerse wereld komt de echte liefde in het gedrang. Dat is een niet te onderschatten probleem, want de liefde is voor de mens een niet te onderschatten noodzaak. De mens is een wreedaardig dier, maar ook een dier dat streeft naar liefde. Hij is een liefdevol beest. De liefde komt in het gedrang omdat we geen tijd hebben. We lijken voor niets nog tijd te hebben. We lijken vergeten te “zijn”. Geen tijd, geen zijn.
(….) De liefde heeft baat bij afstand doen van de drukte en het gedoe. Dat is moeilijk in de westerse wereld. Zelfs de stilte is door de consumptiemaatschappij ingehaald. Er is een nieuwe markt voor, die van de meditatiecursussen of stilteweekends. Zo afgezonderd van de rest van ons leven is stilte contraproductief. Stilte die deel uitmaakt van ons leven daarentegen, en die deel uitmaakt van onze relatie, maakt ons bang. Als de liefde moeilijk wordt denken we vooral dat we van alles moeten ondernemen. We gaan in therapie.
(…) Een stel dat niet meer naast elkaar kan zitten zonder iets te doen, heeft wellicht een probleem. Liefde is essentieel en mysterieus, ook woorden kunnen er niet bij. Kunnen samenzijn in stilte is een noodzakelijk aspect van de duurzame liefde”.
Kijk, daar word ik nu even stil van. Zelfs in een overvolle forensentrein.
Citaat uit: “Liefde, een onmogelijk verlangen” van Dirk de Wachter.
Goede reis,
Frank